Απολαύστε την αυτοκριτική προσέγγιση ενός δημοσιογράφου για τους «λειτουργούς» της σύγχρονης δημοσιογραφίας…

Έγκριτοι δημοσιογράφοι, μεγάλων ΜΜΕ της χώρας, ανέλαβαν το πιο ύπουλο μέρος της προπαγάνδας, αφού η πλύση εγκεφάλου του ελληνικού λαού δεν επέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η προσπάθεια ενοχοποίησης των ελλήνων πολιτών, με τη μέθοδο ευαισθητοποίησης τους μέσω δακρύβρεχτων ιστοριών, εντείνεται καθημερινά και σαν σκοπό έχει την αποδοχή της ύπαρξης των λαθρομεταναστών. 
Έτσι, η Αϊσέ, που υποφέρει φορώντας την μπούργκα και δεν της δίνει βοήθεια η Ελληνική Εκκλησία, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εντεταλμένης υπηρεσίας που ανέλαβαν οι μεγαλοκονδυλοφόροι στην προσπάθειά τους να αποδεχτούμε όχι μόνο την ύπαρξη των λαθραία εισαχθέντων στην χώρα μας, αλλά θέλοντας να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, θα πρέπει μας αναγκάσουν να αποδεχτούμε και το γεγονός πως εμείς –οι έλληνες πολίτες- είμαστε υπεύθυνοι για την δυστυχία τους…!
Το περιγραφόμενο γεγονός (εάν υφίσταται ως πραγματικότητα και δεν είναι αποκύημα της ευαισθητοποιημένης φαντασίας του ανθρωπιστή δημοσιογράφου), βρίθει λογικών κενών, αλλά και αποριών… αλλά χρησιμοποιώντας τον παράγοντα της ευαισθησίας και την ροπή του ελληνικού λαού να τάσσεται υπέρ των αδυνάτων, επιχειρεί να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και να υποβάλει τον αναγνώστη του στην λογική του συντάκτη, του –κατά τα λοιπά- πολύ επιτυχημένου κειμένου.
Η Αϊσέ, ήρθε στη χώρα μας φορώντας την μπούργκα και αναζήτησε βοήθεια στην Εκκλησία. Και γιατί η μουσουλμάνα Αϊσέ πήγε στην δική μας εκκλησία και δεν έτρεξε να δεχθεί την συμπόνοια και την ελεημοσύνη των ομόθρησκών της; Η οργάνωση των μουσουλμάνων δεν υφίσταται προς τον ομόθρησκό τους, αλλά υπάρχει μόνο όταν διαδίδονται φήμες για κάποιο σχισμένο Κοράνι; Γιατί η Αϊσέ επέλεξε να αναζητήσει βοήθεια στους αλλόθρησκούς της; Αναπάντητο το ερώτημα από τον δημοσιογράφο-συντάκτη της συγκεκριμένης «ιστορίας», που πολύ φοβάμαι πως διακατέχεται από την βεβαιότητα (ή την αίσθηση) πως απευθύνεται σε χαχόλους, ηλίθιους και μη λειτουργούντες φυσιολογικά εγκεφάλους… Γιατί Αϊσέ, η καταπιεζόμενη από την κοινωνία της πατρίδας της και εξαναγκαζόμενη –από τον σύζυγό της και το εν γένει μουσουλμανικό περιβάλλον- να φοράει την μπούργκα, δεν ζήτησε από τον σύζυγό της να βγει προς αναζήτηση της, απαραίτητης για την οικογένειά της, τροφής; Μήπως επειδή ο άντρας στην κοινωνία του ισλάμ είναι αφέντης που πρέπει να του παρέχονται οι υπηρεσίες;
Στην καταπιεζόμενη (και από την Ορθόδοξη Εκκλησία, κατά τον συγγραφέα) Αϊσέ, προσέτρεξαν και οι «Γιατροί του Κόσμου», «είδαν» και επιβεβαίωσαν το δίκαιό της Αϊσέ…! Στο τέλος, ένας ιερέας έτρεξε και έσωσε την «τιμή» της Εκκλησίας..!!! Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας της ιστοριούλας, αποδίδει στο σύνολο της εκκλησίας το απαράδεκτο της μη βοήθειας της Αϊσέ και το κάνει γνωρίζοντας πως παραβιάζει την λογική. Κι αυτό, γιατί, σύμφωνα με τη «νουβέλα», ιερέας δεν έδωσε βοήθεια και πάλι άλλος ιερέας βοήθησε την Αϊσέ με την μπούργκα… Στόχος του συντάκτη είναι σαφώς ο αναγνώστης και η ανατροπή της ψυχολογίας του απέναντι στην Εκκλησία, αλλά σαφέστατα και η στροφή των συναισθημάτων υπέρ της κάθε λαθραία εισαχθείσας στην χώρα μας Αϊσέ!
Προφανώς, ο δημοσιογράφος ή έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες της πένας του ή έχει υποτιμήσει τον αναγνώστη των ιστοριών του…
Στα επιχειρήματα του συντάκτη-συγγραφέα της «ιστορίας των δακρύων» συμπεριλαμβάνονται και οι ιερείς που συνόδευαν τα καραβάνια αλληλεγγύης (βέβαια, αποφεύγει τεχνηέντως ο κατά τα λοιπά αξιόλογος δημοσιογράφος να αναφερθεί στις αναφορές της εκμετάλλευσης της παρεχόμενης βοήθειας και της παρέμβασης μαυραγοριτών, που πλούτιζαν πουλώντας αυτά που οι Έλληνες χριστιανοί πολίτες έστελναν στους ομόθρησκούς τους της Σερβίας…).
Αν και ο συγγραφέας του κειμένου χρησιμοποιεί λόγια του Αποστόλου Παύλου (προσπαθεί να μας πείσει για την πίστη του;), επιτίθεται απροκάλυπτα ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, «ξεχνώντας» να επιτεθεί στην κοινωνία των μουσουλμάνων πολιτών που δραστηριοποιείται εντόνως στη χώρα μας. Και η επιλεκτική του αυτή επίθεση, προδίδει τις προθέσεις του, αλλά δεν πειράζει… Ανθρώπινα πάθη είναι αυτά… Αλλά, πριν συνεχίσω, αναρωτιέμαι: η Αϊσέ ήξερε που να βρει τον δημοσιογράφο, αλλά δεν ήξερε που να βρει κάποιον ανθρωπιστή μουσουλμάνο; Και γιατί η Αϊσέ πήγε να βρει τον δημοσιογράφο, αφού τελικά ένας ιερέας της ορθόδοξης εκκλησίας την βοήθησε και την έβγαλε από το μαρτύριό της; Μήπως για να ευχαριστήσει με αυτόν τον τρόπο τον ευεργέτη της; Ή μήπως επειδή «κάποιος» είπε στον σύζυγό της (η ίδια ως μουσουλμάνα απαγορεύεται να μιλάει με άλλους ανθρώπους και απαγορεύεται να κυκλοφορεί χωρίς τον σύζυγο ή με κάποιον ενήλικο άνδρα της οικογένειας του συζύγου της) πως μπορεί να βγάλει λεφτά αν πει την «ιστορία» σε κάποιον δημοσιογράφο; Μήπως (αναρωτιέμαι εύλογα, νομίζω) ο πρώτος εκμεταλλευτής της δυστυχίας του, είναι ο ίδιος που δυστυχεί και… έπονται οι επόμενοι;
Απορία ψάλτου, βηγξ… και πάμε παρακάτω…
Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο, αγαπητέ δημοσιογράφε-συγγραφέα της πρωτοχρονιάτικης νουβέλας… Όσο και αν θέλεις να παρουσιάσεις σαν «δράκους» όλους εμάς τους Έλληνες πολίτες, εγώ έχω να σου πω μία άλλη ιστορία, που έχει «δράκο» και αυτός είναι η ελληνική κυβέρνηση, που συνεχώς ξεχνά τις ευθύνες της απέναντι στον/στους έλληνες πολίτες.
Τον λένε Βασίλη, 45 χρονών, γιορτάζει σήμερα, αλλά στο οικογενειακό τραπέζι δεν έχει τίποτε ιδιαίτερο. Πατάτες βρασμένες, αυγά και ένα κομμάτι κρέας για να μοιραστεί στα τρία του παιδιά και αν περισσέψει κάτι γι αυτόν και τη σύζυγό του…
Ο Βασίλης (που κάτω από αυτές τις συνθήκες διστάζω να του ευχηθώ «Χρόνια Πολλά») αφού απολύθηκε από την εργασία του, λόγω περικοπών της επιχείρησης από το φόβο της οικονομικής κρίσης, έτρεξε και βρήκε δουλειά με 600 ευρώ, αλλά χωρίς ένσημα... Μόνο που αυτά δεν αρκούν… Οι υποχρεώσεις της οικογένειας είναι πολύ μεγαλύτερες, αλλά ο Βασίλης με την οικογένειά του είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να αντιπαρέλθει της σκληρής πραγματικότητας. Η υπερηφάνεια του δεν μπόρεσε να τον σταματήσει από το να δεχτεί την βοήθεια της Εκκλησίας, γνωστών, φίλων και γειτόνων. Με σκυμμένο το κεφάλι, μετρά τα «κουκιά» που λέγονται μηνιάτικο» και δεν του «βγαίνουν»… Ο Βασίλης, θύμα του συστήματος και των παιχνιδιών των «ευέλικτων» απατεώνων, των λαμογιών και άλλων φαιδρών στοιχείων της παγκόσμιας και εγχώριας οικονομίας, δεν έτρεξε να βρει έναν δημοσιογράφο να του πει τον πόνο του (και πιθανώς να εισπράξει ένα βοήθημα). Ο Βασίλης, χωρίς σπίτι δικό του, με 5 ενοίκια απλήρωτα κοιτάζει τα παιδιά του στα μάτια και προσπαθεί να κρύψει τα δακρυά του. Η μέριμνα της πολιτείας είναι ανύπαρκτη. Ο Βασίλης είναι ένα ακόμη θύμα της παροιμίας «όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια…». Μόνο που το δικαίωμα στη ζωή, του ίδιου και της οικογένειάς του, δεν συνάδει με τους σχεδιασμούς των νέο-εποχιτών. Ο Βασίλης κυνηγήθηκε μέσα στην ίδια του την πατρίδα και παρέμεινε σε αυτήν. Δεν έχει χιλιάδες ευρώ για να ξεφύγει σε μία άλλη χώρα και να ζητήσει να του φερθούν ανθρώπινα. Για τον Βασίλη δεν υπάρχει αύριο, παρά μόνο το σήμερα… αλλά δεν μπορούν να νοιαστούν γι αυτόν οι «Γιατροί του Κόσμου», επειδή έχουν άλλες υποχρεώσεις στον… υπόλοιπο κόσμο, όχι εδώ, ή τουλάχιστον όχι για τους έλληνες πολίτες… Ο Βασίλης, σκύβει πάνω από το πιάτο της σούπας και το δάκρυ του πέφτει μέσα σε αυτήν, αλλά όλοι οι καλοί δημοσιογράφοι θέλουν επίμονα να αγνοούν το δράμα του, επειδή αν ασχοληθούν μαζί του, θα πρέπει να καταδικάσουν την κυβέρνηση που βάζει ολοσέλιδες διαφημίσεις στις εφημερίδες που εργάζονται ή που βάζει πολλές διαφημίσεις στις τηλεοράσεις που τους πληρώνουν…
Το νόμισμα, αγαπητέ συγγραφέα-δημοσιογράφε, έχει δύο όψεις. Μερικές φορές τα νομίσματα είναι κάλπικα, ψευδεπίγραφα, χωρίς πραγματική αξία… Ο ανθρώπινος πόνος που τόσο σε συγκλόνισε στο πρόσωπο της Αϊσέ, ίσως να σε βρίσκει αδιάφορο για την οικογένεια του Βασίλη… Κατανοητό… Όμως η αλήθεια δεν βρίσκεται πίσω από την μπούργκα, αλλά στο πρόσωπο του Βασίλη… ενός οικογενειάρχη που υποφέρει σιωπηλά και υπερήφανα, ενός συμπατριώτη μας που πληρώνει τις «κομπίνες» των μεγαλοεργολάβων και των νταβατζήδων της χώρας... Βλέπεις, αγαπητέ μου, στον Βασίλη το κράτος δεν δώρισε σπίτι, ούτε του δώρισε σύνταξη, ούτε θα του δώσει ικανοποιητική περίθαλψη εάν κάποτε την χρειαστεί (και δεν αναφέρομαι σε πιθανή σουΐτα στον Ευαγγελισμό)…
Δύο ιστορίες που έρχονται απέναντι η μία στην άλλη, αν και περιέχουν το ίδιο ανθρώπινο δράμα… Και ξέρεις, γιατί, αγαπητέ συγγραφέα-δημοσιογράφε αυτές οι ιστορίες είναι απέναντι η μία από την άλλη; Επειδή εσύ και κάποιοι ομοϊδεάτες σου, προπαγανδιστές της πλάκας, προοδευτικοί με επιλεκτικό ανθρωπισμό στις καρδιές τους, ξεχνάτε επί μονίμου βάσεως τον κάθε Βασίλη, τον κάθε έλληνα και τα δικαιώματά του που τα ισοπεδώνει η αυθαιρεσία της εξουσίας και των εργοδοτών σας…
Καλή χρονιά να έχουμε, και ελπίζω πως σύντομα η Αϊσέ θα γυρίσει στο σπίτι της και στην πατρίδα της (γιατί εκεί είναι η καρδιά της, ό,τι και αν ισχυρίζεστε όλοι εσείς οι αποδομητές της πραγματικότητας) και ο Βασίλης σύντομα να βρει το χαμόγελο και την ελπίδα που του έκλεψαν τα «λαμόγια» που κανείς δεν τολμά να αναφερθεί στα ονόματά τους…
Κωνσταντίνος
Υ.Γ.: Με βάση το νόμο περί ελληνοποίησης των λαθρομεταναστών, με τη γέννηση του αγέννητου παιδιού της Αϊσέ, αυτομάτως τα δύο παιδιά της, η ίδια και ο άντρας της (συνολικά 5 άνθρωποι) ελληνοποιούνται; αν ναι, συνειδητοποιούμε τα πραγματικά νούμερα της ελληνοποίησης των λαθρομεταναστών; Αν όχι, πότε και πως θαελληνοποιούνται, με ποιο καθεστώς θα παραμένουν και αν απευλαύνονται, πως θα γίνει όταν ένα μέλος της οικογένειας δικαιούται ως έλληνας να παραμείνει στη χώρα; Θα μένει το βρέφος και θα φεύγουν οι υπόλοιποι;
Επειδή κάποιοι δημοσιογράφοι ίσως και να «προσβληθούν» από το παραπάνω κείμενο, θα παραθέσω ένα άρθρο ενός σκωτσέζου δημοσιογράφου, ο οποίος μιλάει για το… «συνάφι» του… Απολαύστε την αυτοκριτική προσέγγιση ενός δημοσιογράφου για τους «λειτουργούς» της σύγχρονης δημοσιογραφίας…
«Δημοσιογράφοι, οι Διανοούμενες πόρνες
Δεν υπάρχει κάτι, μέχρι τη σημερινή μέρα στον κόσμο, που να χρίζει τον τίτλο "ανεξάρτητος Τύπος". Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Δεν υπάρχει ούτε ένας από εσάς που να τολμάει να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, και αν το κάνετε ξέρετε εκ των προτέρων ότι δεν θα τυπωθεί ποτέ.
Πληρώνομαι εβδομαδιαία για να κρατάω τις έντιμες απόψεις μου έξω από την εφημερίδα με την οποία συνδέομαι. Άλλοι από εσάς λαμβάνετε παρόμοιους μισθούς για παρόμοια θέματα και όποιος από εσάς φανεί τόσο ανόητος ώστε να γράψει ειλικρινείς απόψεις, θα βρεθεί στο δρόμο να ψάχνει για άλλη δουλειά. Αν επέτρεπα στις ειλικρινείς απόψεις μου να εμφανιστούν στην εφημερίδα μου, πριν περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες, θα έχανα τη δουλειά μου.
Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφορα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλει, να κολακεύει το θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω και δεν μπορώ να καταλάβω τι ανοησία είναι αυτή η πρόποση στον "ανεξάρτητο Τύπο".
Είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων.
Είμαστε διανοούμενες πόρνες».
Τάδε έφη ο Σκοτσέζος δημοσιογράφος John Swinton, (1829 - 1901) ο οποίος διατέλεσε αρθρογράφος και υπεύθυνος προσωπικού στην εφημερίδα New York Times για μια δεκαετία περίπου.


http://kostasxan.blogspot.com/2010/01/blog-post.html