Ο Μάκης Βορίδης υποσχέθηκε να ξεμπλοκάρει 7 σταθμούς του ΜΕΤΡΟ : ΒΙΝΤΕΟ

Το έργο του νέου υπουργού μεταφορών και υποδομών κ. Βορίδη.

.

Η Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας – εντός ή εκτός εισαγωγικών – κλείνει έναν μήνα ζωής και αν μη τι άλλο ο Μάκης Βορίδης με την στάση που μέχρι τώρα έχει κρατήσει είναι ο «MVP» αυτών των πρώτων τριάντα ημερών. Με την ανακοίνωση δε του πρώτου του νομοσχεδίου, πέτυχε και το πρώτο του γκολ. Όχι γιατί τα νομοσχέδια λείπουν, αλλά γιατί το εν λόγω σχέδιο νόμου και δη οι διατάξεις που αφορούν την νομική πλαισίωση της αδειοδοτήσεως κεραιών της κινητής τηλεφωνίας βρισκόταν στα συρτάρια του υπουργείου του εδώ και συνολικά τέσσερα χρόνια, θέτοντας τρεις μεγάλους επενδυτές υπό την ομηρία τοπικών αρχόντων, οι οποίοι ψηφοθηρούσαν επικαλούμενοι ψευδώς την δημόσια υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος.

Στο ίδιο μήκος κύματος δείχνει να κινείται και η υπόλοιπη ατζέντα του υπουργού, η οποία περιλαμβάνει την απελευθέρωση των ταξί με πληθυσμιακά κριτήρια, την επανενεργοποίηση των μεγάλων δημοσίων έργων, την παραλαβή επτά νέων σταθμών του ΜΕΤΡΟ και φυσικά την παρέμβασή του στο θέμα της οριζοντίου εφαρμογής του μέτρου της εργασιακής εφεδρείας στις δημόσιες συγκοινωνίες, η οποία θα επιφέρει τεράστιες συνέπειες, στερώντας αφενός τους πολίτες από το απαιτούμενο συγκοινωνιακό έργο και το ελληνικό δημόσιο από σημαντικά έσοδα. Η ταχεία και ορθολογική επίλυση των παραπάνω ζητημάτων είναι το μονοπάτι που ακολουθεί ο Μάκης Βορίδης, κι αυτό κρατώντας ανοικτές τις θύρες του υπουργείου του για ανοικτό διάλογο με συνδικαλιστές.

.

Εντός και εκτός της κυβερνήσεως

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός καλείται να αντιμετωπίσει την τραβεστί πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, η οποία παριστάνει τον τουρίστα μέσα στην κυβέρνηση, αλλά και τον πανικό που έχει δημιουργηθεί στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, ειδικά του βαθέως, το οποίο ανησυχεί για το επικοινωνιακό όφελος που εισπράττει ο Βορίδης, εις βάρος των προκατόχων του, αλλά και έναντι των λοιπών συμμετεχόντων στην κυβέρνηση. Η άνεση ωστόσο με την οποία αποκρούει τα κτυπήματα ο Μάκης Βορίδης έχει ξυπνήσει τις ορέξεις κάποιων για κτυπήματα κάτω απ’ τη μέση.

Έτσι προέκυψε και η ξαφνική πραιμούρα της Καθημερινής για το τζαμί στον Βοτανικό. Ανακάλυψαν λοιπόν στο Φάληρο ότι η ανέγερση του τζαμιού εξαρτάται από την υπογραφή του υπουργού του ΛΑ.Ο.Σ. και με προπαγανδιστική μαεστρία προσπαθούν αφενός να ξυπνήσουν τα αριστερά ένστικτα συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως και αφετέρου να στρέψουν τους δεξιούς ψηφοφόρους εναντίον του Βορίδη, υπαινισσόμενοι ότι ο υπουργός θα υπογράψει τον διαγωνισμό για την ανάθεση της κατασκευής του έργου. Οι εμπνευστές αυτής της ιδέας βρήκαν άμεσα τον πρώτο συμπαίκτη στους παραληρηματικούς «μπλογκο-κρετίνους» και στους αριστεροδεξιούς περιθωριακούς σχιζοφρενείς, οι οποίοι περιορίστηκαν στο να διαβάσουν μόνον τον τίτλο του πρωτοσέλιδου άρθρου της Καθημερινής της 8ης Δεκεμβρίου, «Το τέμενος περιμένει μία ακόμα υπογραφή» και σπάσαν τα πληκτρολόγια.

.

Εντός και εκτός του μυαλού του Βορίδη

Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε ο Παντελής Μπουκάλας μια μέρα μετά, γράφοντας χαρακτηριστικά στην Καθημερινή: «…ο υπουργός μας, καλός στις τηλεστρεψοδικίες, μονολογεί τώρα ‘να πάω πίσω ντρέπομαι, να πάω εμπρός φοβάμαι’. Αν υπογράψει θα τον στολίσει η ακροδεξιά της ακροδεξιάς, αφήστε που μπορεί να τον διαγράψει το ίδιο του το κόμμα [...]. Κι αν δεν υπογράψει, κάπως πρέπει να εξηγήσει την απόφασή του, έτσι που να μη φαίνεται ότι η στάση του απορρέει από τον πυρήνα των αντιλήψεών του: την ισλαμοφοβία, που συνυπάρχει με εβραιοφοβία, τις ορέξεις ξενηλασίας, τον σοβινισμό. [...] Οπότε, ‘καθυστέρηση’, όπως στο ποδόσφαιρο. Ωσπου να λήξει η θητεία της κυβέρνησης και να αποφύγουμε το ποτήριον τούτο.»

Από την άλλη, οι κοπτόμενοι για τον ιδρώτα του λαού δημοσιογράφοι, μαζί με τους σοσιαλιστές του χαβιαριού και τους γραφικούς τηλε-ραδιοκαννιβάλους, σ’ ένα ρεσιτάλ λαϊκισμού πιέζουν τον Βορίδη για μειώσεις στα διόδια. Ο ίδιος, δεν «αποφεύγει το ποτήριον τούτο» και απαντά ότι δεν πάει σε διαπραγμάτευση με αυτό ως ζητούμενο. Δεν υπόσχεται, παρ’ ότι θα μπορούσε. Αντ’ αυτού, λέει ότι με την επανεκκίνηση των έργων στις εθνικές οδούς, θα βρουν δουλειά 15.000 άνεργοι, ενώ με την ολοκλήρωση των έργων θα υπάρξει μείωση του μεταφορικού κόστους για τις επιχειρήσεις και για τους πολίτες. Προφανώς, 15.000 δουλειές και η δυνατότητα γρήγορης, ασφαλούς και οικονομικότερης διακινήσεως αγαθών και προσώπων έχουν μικρότερη αξία από ένα ψίχουλο εκπτώσεως στα διόδια, το οποίο εύκολα θα μπορούσε να πετύχει ο υπουργός στις διαπραγματεύσεις του με τους εργολάβους.

Μια διαπραγμάτευση για την οποία τον εγκαλούν όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» φωστήρες, λες και ο Βορίδης έκλεισε τις συμφωνίες με την Siemens, λες και ο Βορίδης έφτιαξε τον Μπόμπολα και τον κάθε Μπόμπολα. Λες και ο Βορίδης είναι «ο γεννήτωρ της διαπλοκής»…

.

Προβλέψεις

Χωρίς μάλιστα να είμαι στο μυαλό κανενός, μπορώ πια να προβλέψω ότι σύντομα θα αρχίσουν οι κακιές γλώσσες να λένε ότι ο Μάκης Βορίδης τα «τσίμπησε» από την Siemens και γι’ αυτό προχώρησε σε συμφωνία μαζί της για την ολοκλήρωση των σταθμών του Μετρό. Είναι βέβαιο ότι θα δούμε τους ίδιους τιμητές των πάντων να γκρινιάζουν. Να γκρινιάζουν που τα λεφτά του ελληνικού λαού δεν θα συνεχίσουν να σαπίζουν κάτω από τους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Αθήνας. Να γκρινιάζουν, που 160.000 άνθρωποι θα αποκτήσουν ξαφνικά την δυνατότητα γρήγορης και φθηνότερης μετάβασης στους προορισμούς τους. Να γκρινιάζουν που θα περιοριστεί η κίνηση των αυτοκινήτων στην πολύπαθη πρωτεύουσα. Να γκρινιάζουν ότι επτά περιοχές της Αθήνας θα αναβαθμιστούν. Να γκρινιάζουν που θα εξοικονομηθούν 180.000 ευρώ ημερησίως από τα εισητήρια που θα κόβονται στους νέους σταθμούς και να γκρινιάζουν που η Ελλάδα δεν θα κληθεί το καλοκαίρι να επιστρέψει 440 εκ. Ευρώ από τις συγχρηματοδοτήσεις της ΕΕ για το Μετρό.

***

Μπορεί να μην διαθέτω την ικανότητα του Παντελή Μπουκάλα να βρίσκεται στο μυαλό του Βορίδη, διατηρώ όμως την ικανότητα να διαβάζω και να ακούω. Αυτό που διάβασα στις 11/11 ήταν ότι η κυβέρνηση αυτή είναι μεταβατική και καλείται να εκπληρώσει τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, οι οποίες σίγουρα δεν αφορούν την επιβάρυνση του κρατικού μας προϋπολογισμού με ένα ισλαμικό τέμενος. Επιπλέον, είχα την αίσθηση ότι σ’ αυτήν την κυβέρνηση συμμετέχει και η Νέα Δημοκρατία, ενώ χαιρετίστηκε και από την Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη, αλλά και από την Δημοκρατική Συμμαχία της κ. Μπακογιάννη, η οποία έχει βγάλει ρίζες τον τελευταίο καιρό στα στούντιο και στις στήλες του Ομίλου Αλαφούζου.

Επιτέλους, είναι καιρός να σταματήσουμε να επιτρέπουμε σε όλους αυτούς τους χαραμοφάηδες ή κρετίνους να υποτιμούν την νοημοσύνη μας। Όσοι γκρινιάζουν και επικρίνουν πρέπει να το κάνουν με ορθολογικά ή και ιδεολογικά επιχειρήματα και όχι με προπαγανδιστικά τεχνάσματα και προβοκάτσιες. Όσοι συμμετέχουν στην κυβέρνηση πρέπει να κυβερνούν και όχι να την υπονομεύουν. Όσοι έχουν αντίρρηση πρέπει να αντιπροτείνουν και όχι να επενδύουν στο τίποτα. Διότι, ας μην ξεχνάμε, το τίποτα και πολύ λιγότερο απ’ αυτό ήταν το προϊόν της μέχρι σήμερα «δουλειάς» των περισσοτέρων εξ’ αυτών και σίγουρα οι μοναδικές εξαιρέσεις είναι τα μέλη του ΛΑ.Ο.Σ. που συμμετέχουν στην κυβέρνηση και καλούνται να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά.

http://melostisneos.wordpress.com/2011/12/10/%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1/

Άμεση Δημοκρατία ενάντια στην παγκόσμια διακυβέρνηση

Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου

Προέδρου της Νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ.

Η Άμεση Δημοκρατία, προβλήθηκε ως ενστικτώδες αίτημα του αγανακτισμένου Ελληνικού Λαού και κυρίως της αγανακτισμένης νεολαίας, στις πλατείες όλης της χώρας, τον Μάιο και τον Ιούνιο που μας πέρασε. Και λέω ενστικτώδες, διότι η λαϊκή διαίσθηση κατανοεί όχι μόνο πως αυτό που ζει είναι μία κατ’ επίφασην «Δημοκρατία» αλλά και πως εκείνο το οποίο του φέρνουν (την περιβόητη «παγκόσμια διακυβέρνηση») θα αποτελέσει μία στυγνή παγκόσμια δικτατορία.

Η επιστροφή στις έννοιες, την φιλοσοφία και το πνεύμα της Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, μας διδάσκει κατ’ αρχήν ένα πράγμα: Πως η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από άμεση. Διότι η βασική φιλοσοφία της Δημοκρατίας δεν έχει να κάνει τόσο με το δικαίωμα, όσο με την ευθύνη του Ελεύθερου Πολίτη να συμμετέχει «κρίσεως και αρχής». Την εύθηνη δηλαδή του μέλους της Εθνικής κοινότητας, να αποτελεί οργανικό κομμάτι, που προβληματίζεται, εξετάζει, ενεργεί και συναποφασίζει με τα υπόλοιπα μέλη για την κοινή πορεία. Λαμβάνει την ευθύνη της κρίσεως και της αρχής, προκειμένου να απολάβει δίκαια τα καλά ή κακά αποτελέσματα.

Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία θεωρώ πως απετέλεσε την πρώτη μαζική πολιτική έκφραση του Εθνικού Ενστίκτου και θα το εξηγήσω προβάλλοντας τρία βασικά συστατικά της στοιχεία.

Πρώτο είναι αυτό που περιγράψαμε και παραπάνω, το ότι δηλαδή θεσμοθέτησε την ατομική ευθύνη έναντι του συνόλου στο πνεύμα που εξέφρασε αιώνες αργότερα ο Ίων Δραγούμης: «ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός έχει ολάκερη την ευθύνη και την δύναμη να σώσει το Έθνος».

Η αρχαία Δημοκρατία είχε πάει ένα βήμα παραπέρα. Θεώρησε και θεσμοθέτησε, πως ο κάθε πολίτης υποχρεούται να έχει ολάκερη την δύναμη και την ευθύνη για να σώσει την πόλη του. Ειδ’ άλλως δεν άξιζε να είναι πολίτης και έχανε αυτόν τον τίτλο. Και όταν οι Έλληνες έλεγαν «πόλις» δεν εννοούσαν τον γεωγραφικό τόπο. «Άνδρες γαρ πόλις» έγραφε ο Θουκυδίδης. Η πόλις ήταν το σύνολο των πολιτών, η κοινωνία των πολιτών, η κοινότητα. Η πολιτεία δεν ήταν των Αθηνών (του τόπου) αλλά των Αθηναίων (της κοινότητας των πολιτών). Κάθε πολίτης λοιπόν έπρεπε να συμμετέχει με γνώμονα το κοινό καλό. «Διότι εμείς μόνον, εκείνον που δεν μετέχει στα κοινά της πόλης θεωρούμεν όχι ως φιλήσυχον αλλά ως άχρηστον πολίτην…» λέει ο Περικλής στον «επιτάφιο».

Πρώτο λοιπόν στοιχείο της Δημοκρατίας ήταν η ατομική ευθύνη της συμμετοχής. Δεύτερο στοιχείο ήταν αυτό της συνοχής της πόλης, του σώματος δηλαδή των πολιτών.

Δεν νοούταν πολίτης που να μην κατάγεται από τις δέκα φυλές της Αθήνας. Η Δημοκρατία δημιουργήθηκε στην λογική της «αυτόνομης, αυτόδικης και αυτοτελούς» (Θουκιδίδης) κοινότητας ανθρώπων που μεταξύ τους ίσχυε το «όμαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον, ομόθρησκον». Ο Περικλής το 451π.χ. έδωσε αγώνα για να αφαιρέσει τον τίτλο του πολίτη από δούλους που είχαν πολιτογραφηθεί ως μέλη των δέκα φυλών. Αντίστοιχη προσπάθεια του στρατηγού Θρασυβούλου να πολιτογραφήσει ξένους δούλους, τον οδήγησε σε θάνατο «χωρίς δίκην». Αρέσει δεν αρέσει λοιπόν σε κάποιους, που σφετερίζονται το σύνθημα «άμεση Δημοκρατία» χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει, η πραγματικότητα δεν αλλάζει: Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η πρώτη και πραγματική Δημοκρατία, ήταν μία υπόθεση βασισμένη σε αυστηρά κριτήρια Εθνικής συνοχής.

Τρίτο βασικό στοιχείο είναι αυτό της πειθαρχίας. Ο πολίτης πείθεται να άρχει και να άρχεται. Για τους αρχαίους Έλληνες η έννοια αυτή περιλαμβάνει την πειθώ, διότι δεν νοούταν από ελεύθερους ανθρώπους η τυφλή υποταγή. Ο Έλληνας πειθ-αρχεί, σεβόμενος το κοινό συμφέρον, της κοινότητος καταγωγής και πολιτισμού στην οποία συμμετέχει. Γι αυτό και η οπλιτική φάλαγγα, δεν αποτελούσε δημιούργημα μόνο στρατιωτικό αλλά και πολιτικό.

Αν και με εργαλείο ερμηνείας τον Μαρξισμό στην Τροτσκιστική του ανάλυση, ο Κορνήλιος Καστοριάδης διατυπώνει άψογα την Δημοκρατική πολιτική φιλοσοφία της φάλαγγας:

«…Η τρίτη αιτιακή εξήγηση στηρίζεται στο φαινόμενο της οπλιτικής φάλαγγας. Θεωρεί ότι η δημοκρατία αποτελεί προέκταση στον πολιτικό χώρο του νέου αυτού τρόπου διεξαγωγής του πολέμου, όπου η μάχη δεν είναι “σειρά μονομαχιών”, αλλά σύγκρουση δύο πειθαρχημένων και ενοποιημένων συνόλων οπλιτών.

Η επινόηση, όμως, της φάλαγγας είναι κοινωνικο-πολιτική (και όχι τεχνική): προϋποθέτει την φαντασιακή κοινωνική (πολιτική) σημασία της ισότητας των πολιτικών κοινωνιών ως πολεμιστών, την πραγμάτωσή της στην ενότητα και αλληλεξάρτηση των οπλιτών της φάλαγγας, την εξαφάνιση του “μονομάχου ήρωα”.»

Γι αυτό η έννοια του πολίτη συνδεόταν άμεσα με την έννοια του οπλίτη. Κανένας που δεν είχε περάσει την εκπαίδευση του οπλίτη, ουδείς που δεν είχε ορκιστεί ότι δεν θα «καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά» όταν η Πατρίδα τον καλέσει να την υπερασπιστεί, κανείς που δεν ένοιωσε την σημασία της φάλαγγας, την αλληλεξάρτηση του κάθε οπλίτη μέσα στο σύνολο, εκεί που η μισή ασπίδα του διπλανού σου καλύπτει το μισό σου σώμα και αντίστοιχα η δική σου, το μισό σώμα του παραπέρα, δεν θα μπορούσε να αποκτήσει τον τίτλο του πολίτη. Διότι δεν έφτανε μόνο να αποδεχθείς τις ευθύνες ενός πολίτη αλλά και να αποδείξεις πως μπορείς να τις σηκώσεις, με την ίδια πειθαρχία και αυταπάρνηση που σήκωνες την ασπίδα σου και την ένωνες στο σύνολο, ως οπλίτης της φάλαγγας.

Η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα, προτού παρακμάσει για τους λόγους που επεσήμανε ο Ισοκράτης, απετέλεσε ένα μέσο εκπαίδευσης των γενεών, με σκοπό την τελειοποίηση του ατόμου ως πολίτη, με συνείδηση της ευθύνης του απέναντι στην Πατρίδα και γνώμονα του ατομικού και συλλογικού βίου, την προσπάθεια κατάκτησης της Αρετής. Έτσι συνέτριψαν οι Αθηναίοι τις στρατιές των χρυσοφόρων Μύδων στον Μαραθώνα, έτσι βούλιαξαν τα όνειρα της κυριαρχίας του Ανατολικού δεσποτισμού στα νερά της Σαλαμίνας, έτσι έφτασαν οι αντίπαλοί τους Κορίνθιοι, στα πρόθυρα της κήρυξης του Πελοποννησιακού πολέμου, να τους περιγράφουν στην συνέλευση της Πελοποννησιακής συμμαχίας με τα παρακάτω λόγια:

«Μεταχειρίζονται τα σώματά των εις την υπηρεσίαν της πατρίδος, ως να ήσαν εντελώς ξένα και όχι δικά τους, το πνεύμα των όμως θεωρούν ως το ασφαλέστερον εις την διάθεσιν των όργανον, όπως κατορθώσουν να επιτύχουν κάτι τι άξιον λόγου υπέρ αυτής…

Η εκτέλεσις του καθήκοντος αποτελεί γι αυτούς την μόνην εορτήν, και θεωρούν την ησυχίαν της απραξίας ως μεγαλυτέραν συμφοράν παρά την επίπονον δράσιν» (Θουκιδίδου «Ιστορίες», μετάφραση Ε. Βενιζέλου)

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ

Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, που εκ των πραγμάτων εφαρμόζεται στις σύγχρονες δημοκρατίες λόγο του όγκου του πληθυσμού που πρακτικά φέρνει κολλήματα στην αμεσότητα, αποτελεί με βάση την αρχαιοελληνική θεώρηση των πολιτευμάτων, ένα κράμα δημοκρατίας και αριστοκρατίας. Οι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Ηρόδοτο, μέχρι τον Ισοκράτη και τον Αριστοτέλη θεωρούσαν τις εκλογές αριστοκρατικό θεσμό, αφού στην δημοκρατία οι εξουσίες κατά το πλείστον κληρώνονταν.

Αν όμως η μετατροπή της πόλης-κράτους σε Έθνος-κράτος, επέβαλε εκ των πραγμάτων την αντιπροσώπευση λόγο της αλματώδους αύξησης του πληθυσμού των πολιτών, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως όσο πιο αντιπροσωπευτική γίνεται μία δημοκρατία, τόσο παύει να είναι δημοκρατία.

Επιπλέον, την σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, που όπως εξηγήσαμε πολιτειολογικά αποτελεί ένα κράμα δημοκρατίας και αριστοκρατίας, αν θέλουμε να την μεταρρυθμίσουμε σε μία πραγματική δημοκρατία των Αρίστων (μία δημοκρατία όπου οι Άριστοι θα εκλέγονται στα αξιώματα), τότε πρέπει να επανεφεύρουμε και να θεσμοθετήσουμε δύο βασικά στοιχεία της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας:

1)Την αυστηρή αξιολόγηση των πολιτών, αφού σύμφωνα με την Αθηναϊκή Δημοκρατία η απόδοση του τίτλου του πολίτη δεν ήταν καθόλου αυτοδίκαια. Ήταν ένας τίτλος που αφού τηρούσες τα αυστηρά κριτήρια ένταξης στην κοινότητα καταγωγής και πολιτισμού, έπρεπε να τον κατακτήσεις. Στην δημοκρατία δεν νοούνταν αστράτευτοι πολίτες, πόσο μάλλον πολιτικοί. Δεν νοούνταν πολιτογραφήσεις μεταναστών και μεταφερόμενων εποίκων. Δεν νοούταν πολίτης που να μην συμμετέχει στα κοινά (οι πολίτες που απουσίαζαν συστηματικά από την εκκλησία του δήμου έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα). Δεν νοούταν πολίτης που να έχει δικαίωμα ψήφου, έχοντας καταδικαστεί για ζημιές, κλοπές και καταχρήσεις απέναντι στο δημόσιο ταμείο ή συμφέρον.

Όλα αυτά, αν θέλουμε η δημοκρατία μας να μην παραμείνει παρηκμασμένη, πρέπει να βρούμε τρόπους να τα επανεφεύρουμε και να τα θεσμοθετήσουμε με βάση τα σύγχρονα δεδομένα. Γιατί η βάση της δημοκρατίας είναι ο πολίτης.

2) Την αυστηρή τιμωρία της «εξαπάτησης του λαού». Η Δημοκρατία είναι το αντίθετο της ατιμωρησίας των αρχόντων. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία στηρίχτηκε στον νόμο περί «εξαπάτησης του λαού», πράξη η οποία αποτελούσε αδίκημα που επέφερε βαρύτατες ποινές. Ποινές που κυμαίνονταν από αυστηρά πρόστιμα και εξοστρακισμό έως θάνατο. Στην αρχαία ελληνική δημοκρατία δεν νοούνταν νόμοι περί μη ευθύνης υπουργών. Δεν υπήρχαν νόμοι ασυλίας βουλευτών. Δεν νοούνταν σκάνδαλα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, που να παραμένουν για χρόνια ατιμώρητα. Δεν υπήρχε η έννοια της πολιτικής τιμωρίας δια της μη επανεκλογής αλλά μόνον η έννοια της πολιτικής τιμωρίας δια της αυστηρής ποινής.

Στον «Παναθηναϊκό» του λόγο ο Ισοκράτης περιγράφει την προσπάθεια των περισσοτέρων πολιτών να μην αναλάβουν αξιώματα και τίτλους, λόγω των σοβαρών ευθυνών που συνεπάγοντο και της αυστηρής τιμωρίας που θα επέρχετο στην περίπτωση αποτυχίας τους.

Φέρνει γέλια και κλάματα η τεράστια διαφορά του τότε αισθήματος τιμωρίας όσων εξαπατούσαν τον λαό, με το σημερινό αίσθημα πλήρους ατιμωρησίας όσων όχι μόνον τον εξαπατούν, όχι μόνον τον κλέβουν αλλά και συστηματικά τον προδίδουν.

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ…

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πως αυτή βρίσκεται μακριά από τα αεθνιστικά νεφελώματα της Αριστεράς. Η Δημοκρατία –και καμία Δημοκρατική διακυβέρνηση- δεν μπορεί ποτέ να είναι παγκόσμια. Διότι αυτό το πολίτευμα φτιάχτηκε μέσα στην φιλοσοφία του Έθνους για να λειτουργεί στο Μέτρο και στο μέγεθος της Εθνικής κοινότητας.

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία, πρέπει να έχουμε το θάρρος να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως Πολίτες. Ευθύνες συμμετοχής στις πολιτικές διαδικασίες, ευθύνες ανάληψης των υποχρεώσεών μας απέναντι στο σύνολο, ευθύνες πειθαρχίας απέναντι στους νόμους που θα απορρέουν από τους πραγματικούς Δημοκρατικούς θεσμούς.

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία, πρέπει να απομακρύνουμε την σκέψη για αξιώματα, από οποιονδήποτε θέλει να τα χρησιμοποιήσει για λόγους άλλους πέραν του δημοσίου συμφέροντος. Και αυτό γίνεται μόνο με την θεσμοθέτηση της αυστηρής ποινικής –και όχι μόνον της νεφελώδους πολιτικής- τιμωρίας όσων εξαπάτησαν και έβλαψαν τον λαό μας. Διότι κάθε νόμος ατιμωρησίας υπουργών, πρωθυπουργών και δημοσίων αρχόντων, είναι πρώτα από όλα νόμος αντιδημοκρατικός.

Ως γενιά μέχρι τώρα κάναμε το εύκολο: Αγανακτήσαμε με το σάπιο και την παρακμή που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές. Ας αναλάβουμε τώρα να κάνουμε και το δύσκολο: Να βρούμε, να τεκμηριώσουμε και να διεκδικήσουμε ανυποχώρητα την μορφή της νέας Ελλάδος που θέλουμε να χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του καταρρέοντος κατεστημένου τους.

http://www.neolaialaos.gr/2011/12/10/news/24990/

4.500 ελληνόκτητα πλοία αδιαφορούν για τα ναυπηγεία… ποιος φταίει;

Δραματική τροπή έχει λάβει πλέον η κατάσταση στην ελληνική ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, έναν κλάδο που αντί να αποτελεί το καμάρι της χώρας και να ηγηθεί της προσπάθειας εξόδου από την οικονομική κρίση, δυστυχώς, βαίνει από μέρα σε μέρα πιο βαθειά στον δρόμο της απαξίωσης…

Μόλις χθες έγινε γνωστό ότι η διοίκηση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (ΕΝΑΕ), γνωστοποίησε προς τους εργαζόμενους την απόφαση της να εφαρμόσει ένα σύστημα εκ περιτροπής εργασίας, σε μια προσπάθεια να αποφευχθούν πιο δραστικά μέτρα, δηλαδή, όπως υπαινίσσεται εμφανώς η διοίκηση στη σχετική επιστολή – έγγραφο το οποίο εστάλη στο εργατικό σωματείο «Τρίαινα», την απόλυση εργαζομένων.

Πριν εντρυφήσουμε πιο αναλυτικά στο θέμα, θα επαναλάβουμε αυτό που έχουμε κατ’ επανάληψη αναφέρει σε αναρτήσεις του παρελθόντος, ότι αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, μία χώρα με 4.500 ελληνόκτητα πλοία να μην μπορεί να συντηρήσει τα ναυπηγεία της. Αντί η χώρα να αποτελεί ένα… απέραντο ναυπηγείο, το «ελληνικό δαιμόνιο» κατόρθωσε πάλι το ακατόρθωτο: Να μην περνούν τα πλοία αυτά ούτε απ’ έξω από τα ναυπηγεία και ταυτόχρονα να μην ιδρώνει το αυτί κανενός!

Δηλαδή, πόσο υπερβολικοί είναι οι Έλληνες εφοπλιστές στις απαιτήσεις τους και αποφεύγουν τα ελληνικά ναυπηγεία όπως «ο διάβολος το λιβάνι»; Ταυτόχρονα, πόσο παράλογη είναι και η άλλη πλευρά (πολιτικοί ηγέτες, κόμματα, εργαζόμενοι κ.λπ.) ώστε να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη να επιστρέψουν πάση θυσία τα πλοία αυτά στα ελληνικά ναυπηγεία και για τον σκοπό αυτό να κατορθώσουν να έρθουν σε συμφωνία με τους εφοπλιστές, πολλοί εκ των οποίων δηλώνουν διατεθειμένοι να καταβάλλουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, επιπλέον των «ανταγωνιστικών» ναυπηγείων στα Βαλκάνια ή στην Άπω Ανατολή, αφού γνωρίζουν και αποτιμούν την ποιότητα της εργασίας που είναι σε θέση να παράσχει ο Έλληνας εργαζόμενος του ναυπηγείου;

Για να κλείσουμε βέβαια το θέμα, δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουνε τα ελληνόκτητα πλοία όσο μία μόλις ημέρα καθυστέρησης στην παράδοση του πλοίου από το ναυπηγείο συνεπάγεται την απώλεια τρομακτικών ποσών. Και αντί η έγκαιρη παράδοση ενός καλοσυντηρημένου πλοίου να αποτελεί το μεγάλο στοίχημα για τους εργαζόμενους, οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες φρόντισαν στο παρελθόν να εκδιώξουν και το τελευταίο αφού η έγκαιρη παράδοση είχε καταντήσει η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Πότε με απεργίες, πότε με άλλες αφορμές, η ουσία είναι ότι σήμερα κινδυνεύουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι και οι οικογένειές τους να βρεθούν στο δρόμο, κάτι που αποτελεί εξ ορισμού τραγωδία, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όπου η απόλυση σχεδόν ισοδυναμεί με τη μακροχρόνια ανεργία και τις τρομακτικές σε πολλαπλά επίπεδα συνέπειές της…

Το πρόβλημα είναι ότι στα ελληνικά ναυπηγεία (Σκαραμαγκάς, Ελευσίνα, Νεώριο), έχουν πλέον διαμορφωθεί οι συνθήκες για να γραφτεί ο επίλογος της τραγωδίας της ελληνικής – πάλαι ποτέ κραταιάς – ναυπηγικής και ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας. Την ίδια στιγμή η πολιτική ηγεσία, διαχρονικά, αδυνατεί να αντιληφθεί τις συνέπειες της υπολειτουργίας του κρατικού μηχανισμού (υπάρχει άραγε τέτοιος;) και της αδυναμίας να αναληφθεί μια πρωτοβουλία και να σύρει με δυναμισμό τις εξελίξεις προς τη μόνη ορθή κατεύθυνση, αυτή που συνομολογούν άπαντες, τα πολιτικά κόμματα, οι διοικήσεις και οι εργαζόμενοι: Αυτή της ίδρυσης ενός Ενιαίου Ναυπηγικού και Ναυπηγοεπισκευαστικού φορέα, ο οποίος θα αναλάβει τον κεντρικό σχεδιασμό και τη διαχείριση της κατάστασης, με σκοπό πάνω απ’ όλα να παρουσιαστεί, επιτέλους, μια σοβαρή εικόνα της συγκεκριμένης ελληνικής βιομηχανίας στο εξωτερικό και να κινηθεί το σύστημα επιθετικά στην κατεύθυνση διεκδίκησης μεριδίου της παγκόσμιας αγοράς. Όσο φιλόδοξο και αν ακούγεται ΔΕΝ είναι ανέφικτο.

Τι έχουν πετύχει οι πολιτικές μας ηγεσίες; Πέραν του να εκτρέφουν τα φαινόμενα της κρατικοδίαιτης «επιχειρηματικότητας» που μας κατέστρεψε, έχουν αποδειχθεί ανίκανες στο να επιλύσουν και τα απλούστερα των προβλημάτων. Για μια ακόμη φορά τα δημοσιεύματα στον ελληνικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο κυριαρχούνται από εμπαθείς αναφορές κυρίως προς την «αραβική» διοίκηση του Σκαραμαγκά. Τι άλλο έχουν πετύχει; Μα να «ευνουχίσουν» με δική τους πρωτοβουλία τον Σκαραμαγκά, αφού στην προσπάθεια χειρισμού ενός προβλήματος που δεν κατανοούσαν και πολύ καλά, συναίνεσαν στο να μην αναλαμβάνουν τα ΕΝΑΕ ούτε εμπορικό, ούτε στρατιωτικό έργο, με εξαίρεση αυτό του Πολεμικού Ναυτικού, κάνοντας προφανώς τον Ισπανό (έχει τη σημασία του πιθανότατα) Επίτροπο Αλμούνια να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, αφού αντί η ελληνική ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία να διεκδικήσει δυναμικά την παρουσία της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μεσογείου, αφήνει το «γήπεδο» ανοικτό, για παράδειγμα στην ισπανική Navantia!

Είναι οι ίδιοι «επιτυχημένοι μάνατζερ» που κόπτονται για τους εργαζόμενους, εκτιμώντας προφανώς ότι θα πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι το να προσδοκάς στην εξεύρεση ενός επιχειρηματία – κορόιδου που θα συντηρεί ένα ναυπηγείο και τους εργαζόμενούς του καταβάλλοντας μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως για να το κρατά ανοικτό, χωρίς να λαμβάνει δουλειά ούτε από το Πολεμικό Ναυτικό (λογικό δεδομένης της οικονομικής κατάστασης), ούτε από ξένες χώρες και τις ένοπλες δυνάμεις τους, ούτε από τη διεθνή ναυτιλία, είναι ορθολογικό.

Με αυτά ως δεδομένα, αυτό που εκπλήσσει είναι ότι οι Άραβες στον Σκαραμαγκά συζητούν ακόμα και την εκ περιτροπής εργασία και όχι τις απευθείας απολύσεις… Βέβαια, όπως αναφέρεται στην επιστολή – έγγραφο προς την «Τρίαινα», η κατάσταση θα επανεξεταστεί σε τρεις μήνες, κάτι που χωράει δύο δυνητικές αναγνώσεις: Είτε με κάποιον μαγικό τρόπο τα προβλήματα θα αποδειχθεί ότι έχουν λάβει τον δρόμο της διευθέτησης, είτε στο τρίμηνο πάνω θα αποχωρήσουν ή θα προβούν σε απολύσεις, τις οποίες, δυστυχώς, ουδείς θα μπορεί και να σταματήσει.

Αυτή η υπόθεση δεν πάει άλλο και θα πρέπει να λάβει ένα τέλος. Τα πράγματα πολλές φορές είναι απλούστερα από όσο δείχνουν και οι καταστάσεις μπορούν να διευθετηθούν, υπό την προϋπόθεση ότι αμφότερες οι πλευρές ειλικρινά επιθυμούν να μείνει το ναυπηγείο ανοικτό και όχι να εξακολουθήσουν την μέχρι σήμερα τακτική. Το σίγουρο είναι ότι με την παρούσα κατάσταση το κλείσιμο του Σκαραμαγκά φαντάζει νομοτελειακό, αφού η παρουσία του οποιουδήποτε επενδυτή στερείται νοήματος, ή θα είναι «μία από τα ίδια», δηλαδή να περιμένει να επιβιώσει αποκλειστικά από το Πολεμικό Ναυτικό, οπότε δεν είχε για τη χώρα κανένα απολύτως νόημα η έλευσή του. Το παράδειγμα της χρεοκοπημένης Ελευσίνας είναι επίκαιρο, ενώ φαντάζει ειρωνικό ότι χρειάστηκε ένας διεθνής συμβουλευτικός οίκος (Ernst&Young) για να… εκπονήσει σχέδιο διάσωσης το οποίο προϋποθέτει άμεσα καμιά δεκαριά πληρωμές από το Δημόσιο για να πετύχει!

Για τον Σκαραμαγκά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και είναι να απορεί κανείς (ρητορικό το σχήμα αφού το «σύστημα» αντιδρούσε είτε λίγες μέρες πριν, είτε μετά την παρέλευση ημερομηνιών οροσήμων, γνωστών επί μήνες, παρότι η ολιγωρία συνεπαγόταν πολυδιάστατο κόστος…) πως είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι εμπλεκόμενοι δύο πράγματα: Αφενός ότι υπάρχουν συμβάσεις που είτε θα τηρηθούν είτε θα τρέχουμε πάλι στα Δικαστήρια (τελευταία δεν μας θέλει και πολύ η διεθνής Δικαιοσύνη, βλέπε υπόθεση Σκοπίων!) και αφετέρου αν δεν αλλάξει η απόφαση της Κομισιόν για το πρόστιμο (επιβλήθηκε μετά από καταγγελία της Ελευσίνας για παράνομες κρατικές επιδοτήσεις τις οποίες τώρα επιδιώκει για να επιβιώσει, η απόλυτη τρέλα!)… ας ετοιμαστεί το ταμείο ανεργίας να υποδεχθεί μερικές χιλιάδες ακόμα ανέργους…

Άνεργοι σε μια βιομηχανία η οποία θα έπρεπε να έχει πελάτες τα 4.500 ελληνόκτητα πλοία, «να τρέχει και να μη φτάνει» και να αναζητά κι άλλα σημεία για να δημιουργήσει νέα ναυπηγεία, αποζητώντας απελπισμένα κανινούργιο εργατικό δυναμικό, μπας και ο νεο-Έλληνας ξεφύγει από τη λογική του γραφείου στρεφόμενος σε πραγματικά παραγωγικές εργασίες οι οποίες στο τέλος της ημέρας αφήνουν και μια ψυχολογική ικανοποίηση… Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε. Επιτέλους, όραμα χρειάζεται, διότι ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση θα γελάνε μαζί μας διεθνώς. Μήπως έχει έρθει η ώρα να ασχοληθεί με το θέμα ο πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, με την ελπίδα να καταλάβει ως τεχνοκράτης περισσότερα από τους προκατόχους του και να συλλάβει την εν υπνώσει αναπτυξιακή δυναμική, σώζοντας και χιλιάδες ανθρώπους από την ανεργία, που οδηγεί στη φτώχεια και την απελπισία; Πολλά συμφέροντα παίζονται (και πολλοί τα εξυπηρετούν) και στο τέλος θύματα πάντα είναι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους…

http://www.defence-point.gr/news/?p=29852

Πλεύρης - Mega Σαββατοκύριακο 3Dec11

Μ. Βορίδης: «Οι εκλογές δεν πρέπει να αργήσουν»

Ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Μάκης Βορίδης σε συνέντευξη του στον «Τύπο της Κυριακής» αναφέρθηκε στον ρόλο της μεταβατικής κυβέρνησης, στις εκλογές, στο άνοιγμα των ταξί και στην εφεδρεία.

Ο υπουργός σημειώνει πως οι εκλογές δεν είναι δυνατόν να βραδύνουν και ότι οι στόχοι αυτής της κυβέρνησης πρέπει να υλοποιηθούν το συντομότερο δυνατόν.

Ο κ. Βορίδης αναφέρει ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει συγκεκριμένους και σαφείς στόχους, συγκεκριμένη και σαφή εντολή: υλοποίηση των δεσμεύσεων που πηγάζουν από τη συμφωνία της 26 Οκτωβρίου 2011 και των οικονομικών πολιτικών που συνδέονται με αυτήν, απεμπλοκή και εκταμίευση της 6ης δόσης, διαπραγμάτευση της νέας δανειακής συμβάσεως και του συναπτόμενου με αυτήν προγράμματος οικονομικής πολιτικής, εφαρμογή του PSI και εκταμίευση της δόσης των 80 δισ.

Σχετικά με το ζήτημα των ταξί, υπογραμμίζει ότι η αγορά των ταξί θα απελευθερωθεί αλλά όχι άναρχα, με κανόνες και κριτήρια συγκοινωνιακά και περιβαλλοντικά.

Για το ζήτημα της εφεδρείας επισημαίνει ότι δεν θέτει ζήτημα γενικότερα για την εφεδρεία, αλλά ειδικό ζήτημα που έχει να κάνει με τους φορείς που παρέχουν συγκοινωνιακό έργο.

Όπως υποστηρίζει, αν στους φορείς αυτούς εφαρμοσθεί η εφεδρεία οριζοντίως, χωρίς να εξορθολογισθεί με συγκεκριμένες εξαιρέσεις ειδικοτήτων, αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες και στην εξυπηρέτηση του κοινού, αλλά και στη συγκέντρωση εσόδων.

http://www.newsbomb.gr/politikh/story/97385/m-voridis-oi-ekloges-den-prepei-na-argisoyn

ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ Ο Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΓΔΜ

Με την επικείμενη απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά, με την προσφυγή της ΠΓΔΜ για την ονομασία της, συνδέει ο Γιώργος Καρατζαφέρης την επίσκεψη του Αμερικανού αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν. «Οι προσεχείς 15 ημέρες είναι εξαιρετικά σοβαρές για την χώρα» δήλωσε την...
Κυριακή ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, αναφερόμενος τόσο στο θέμα της ΠΓΔΜ όσο και στην σύνοδο της ΕΕ την επόμενη εβδομάδα:
«Τόσο από την επίσκεψη του Αμερικανού αντιπροέδρου, που τη συνδυάζω με την επικείμενη απόφαση της Χάγης για την ονομασία των Σκοπίων, όσο επίσης και από το νέο πρόγραμμα της πλήρους επικυριαρχίας της Γερμανίας εις την Ευρώπη, που αναμένεται στις 9 Δεκεμβρίου,... συνθέτουν ένα εξαιρετικά δύσκολο χρονικό διάστημα» αναφέρει ο κ. Καρατζαφέρης.
«Ας ελπίσουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική, η αυτοπεποίθηση, η σοβαρότητα» καταλήγει.
Σύμφωνα μάλιστα με την εφημερίδα Το Βήμα, ο κ. Καρατζαφέρης απειλεί να αποχωρήσει από την κυβέρνηση στην περίπτωση που συμφωνηθεί ονομασία με παράγωγο του όρου «Μακεδονία». 
Φέρεται επιπλέον να προτείνει δημοψήφισμα ώστε να αποφασίσει για το θέμα ο λαός.
O Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν έφτασε στην Αθήνα το βράδυ της Κυριακής.
Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για την υπόθεση της εφαρμογής της ενδιάμεσης συμφωνίας της 13ης Σεπτεμβρίου 1995 (ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας) αναμένεται να εκδοθεί το πρωί της Δευτέρας.


http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2011/12/blog-post_5504.html